အမ်ားအက်ိဳးရြက္သယ္ပုိးက

အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကုိ ဦးတည္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနတာပါ ဆုိေသာ သူႏွစ္ဦးကုိ တစ္ေန႔တည္းတြင္ ႏွစ္ခါၾကံဳခဲ့ရပါ၏။
            ပထမေတြ႔သူက အရပ္ျမင့္ျမင့္ သြယ္သြဝ္လ်လ်ႏွင့္ စကားေျပာ ညင္သာသူ ျဖစ္ပါသည္။
            သူက ဆုိပါသည္။
           သစ္တစ္ပင္ေကာင္း၊ ငွက္တစ္ေသာင္း၊ အေပါင္းကုိယ့္ေၾကာင့္ ေအးေစေသာ၀္… ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ကုိယ့္ေၾကာင့္ အမ်ားသူငါ ေကာင္းက်ိဳးရၾကတယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအက်ိဳးကုိ ရည္ေျမွာ္ၿပီး လုပ္ေပးေနတာကုိပဲ သေဘာမေပါက္၊ မသိနားမလည္တဲ့သူေတြက ရွိေနေလေတာ့ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ၾကံဳရတာေတြရွိတာေပါ့။ ကုိယ့္ကုိ မနာလိုျဖစ္လာတာေတြ၊ ကုိယ့္လုပ္ငန္းကုိ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္တာေတြ၊ ကဖ်က္ယဖ်က္ လုပ္တာေတြ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ရွိေနတာေပါ့။ ဒီလိုရွိေနေပမယ့္လဲ ကုိယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကုိ လုပ္ရမွာပါ။
            အမ်ားအက်ိဳး ရြက္သယ္ပုုိးက ခႏုိးခနဲ႔ ဆုိကဲ့ရဲ႕လည္း မရြဲ႕မေစာင့္ မွန္လမ္းေၾကာင္းျဖင့္ စိတ္ေကာင္းႏွင့္ယွဥ္ ေရွးရႈႏွင္ေလာ့ ဆုိတဲ့ အဆံုးအမ စကားအတုိင္း ကုိယ္ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ပန္းတုိင္ အေရာက္ ေလွ်ာ္မွာပါပဲ၊ သြားမွာပါပဲ။
            သူ႔စကားသံကုိ နားေထာင္ရင္း အေႏွာင့္အယွက္ အခက္အခဲတုိ႔ကုိ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ တင္းထားေသာ သူ၏အားမာန္ကုိ ျမင္ေယာင္၍ရပါသည္။
            ဒုတိယေတြ႔သူကေတာ့ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ ကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္ ခုိင္ခံ့ေတာင့္တင္း၍ သူ႔စကားသံကလည္း မာေက်ာသည္။   
            သူက ဆုိပါသည္။
            ခင္ဗ်ားၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား၊ ကယ္ရဗင္လွည္းၾကီးကေတာ့ သြားၿမဲပဲ … ဆုိတာေလ။
            သူက ဘာဆက္မေျပာမလဲ ဆုိသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ၿငိမ္၍ေစာင့္သည္။
            ဟုိဗ်ာ… အေမရိကတုိက္ကုိ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံက လူေတြလာၿပီး အေျခခ်စဥ္ ကာလကျမင္းႏွစ္ေကာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလးေကာင္ဆြဲတဲ့ ကယ္ရဗင္ (Caravan) ေပါင္းမုိးလွည္းႀကီးေတြနဲ႔ မိသားစုေတြ နယ္ေျမသစ္ရွာၾက၊ ေျပာင္းၾက၊ ေရႊ႕ၾကတယ္၊ ရြာေတြတည္ေထာင္မိၾကတဲ့ အခါမွာလဲ အဲဒီေပါင္းမုိးျမင္းတပ္ ကယ္ရဗင္ လွည္းႀကီးေတြနဲ႔ တစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာ ထြက္ လွည့္ၿပီး ေစ်းေရာင္းၾကတယ္။
            ေစ်းလွည့္ေရာင္းတဲ့ ကယ္ရဗင္ လွည္းႀကီးထဲမွာ သတၱဳပစၥည္းေတြ၊ အုိးခြက္ေတြေရာ၊ တျခားပစၥည္းေတြေရာ အစံုပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေစ်းလွည္းႀကီးလာရင္ လမ္းကလဲ မေကာင္းတဲ့ ေခတ္ဆုိေတာ့ လွည္းလႈပ္တုိင္း အုိးခြက္ေတြ အခ်င္းခ်င္း တုိက္လို႔ ထြက္လာတဲ့ ဂလံု ဂလြမ္အသံေတြေရာ၊ တျခားအသံေတြေရာ သံစုံျမည္ေနတာေပါ့။ သံစံုျမည္ေနတဲ့ ဒီလွည္းႀကီး ရြာထဲ၀င္လာၿပီဆုိရင္ ရြာထဲက ေခြးေတြက အဲဒီလွည္းႀကီးကုိ ၀ုိင္းၿပီး ေဟာင္ၾကတယ္တဲ့ဗ်။ ဒီလိုပုိင္းၿပီး ေဟာင္ၾကေပမယ့္ လွည္းႀကီးကေတာ့ သူသြားရမယ့္ဆီ သြားၿမဲပါပဲ။ The dogs bark, but the caravan goes on တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သြားမယ့္ ပန္းတုိင္ဆီ သြားၿမဲသြားေနတာပါပဲ။ အမ်ားအက်ိဳး ေရွးရႈလုပ္ေနတာျဖစ္ေပမယ့္ ဒါကုိ သေဘာမေပါက္ နားမလည္သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၀ုိင္းၿပီး အျပစ္ေျပာၾက၊ သေရာ္ေျပာင္ေလွာင္ၾက၊ အတင္းအဖ်င္းခ်ၾကနဲ႔ ေႏွာင့္ယွက္လိုက္ၾကတာ အမ်ားႀကီးပါ။ ၀ိုင္းေဟာင္ၾကတုိင္း လွည္းႀကီးက ရပ္ရမယ္ဆုိရင္ လိုရာအရပ္ကုိ ဘယ္ေရာက္ေတာ့မွာလဲဗ်ာ။ သူတုိ႔က ၀ုိင္းၿပီး သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ အျပစ္ေျပာတုိင္းသာ ကၽြန္ေတာ္သြားရမယ့္ ခရီး။ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကုိ ရပ္ရမယ္ဆုိရင္လဲ ပန္းတုိင္ကုိ ဘယ္ေရာက္ေတာ့မွာလဲ။ လွည္းႀကီးကေတာ့ သြားၿမဲပင္ ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္လဲ သြားရမယ့္ ပန္းတုိင္ဆီကုိ သြားၿမဲပါပဲ…။
           သူ႔စကားသံက မာေက်ာပါသည္။ ျပတ္သားပါသည္။ သူ႔မွာ အားမာန္အျပည့္ရွိေနပံုလည္း ေပၚေနပါသည္။
           အထက္ပါ လူႏွစ္ဦးကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ ထုိသူတုိ႔ႏွင့္စာလွ်င္ ဘာမွ်မေျပာပေလာက္သည့္အလုပ္၊ မႀကီးက်ယ္သည့္ အခက္အခဲ အေႏွာင့္အယွက္ျဖင့္ ေတြေ၀ရပ္တန္႔ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ထုိ႔ေန႔ကတည္းက စ၍ ေရွ႕သုိ႔ ဆက္သြားဖုိ႔ သြားၿမဲသြားေနဖုိ႔ ထုိသူႏွစ္ဦး၏ စကားမ်ားက လံႈ႕ေဆာ္ တုိက္တြန္းလိုက္ရာ ေရာက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ပါတည္း။

                                                                                                                                                    နႏၵာသိန္းဇံ