မုိးေလာက္ျမင့္မား၍ ေျမႀကီးလုိႏွိမ္ခ်သူ - အရွင္သာရိပုတၱရာ

သူေတာ္ေကာင္း ႏွလုံးသားေတြထဲမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ကဲ့သုိ႔ ႏွလုံးသားကုိ ဖူးေျမာ္ၾကည္ညုိရတာဟာ အားရေက်နပ္စရာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကယ္တာရာ ေတြ စုံလင္တဲ့ညခ်မ္းမွာ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကုိ ေမာ္ၾကည့္မိတဲ့အခါ ေသာၾကာၾကယ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ေသာက္ရွဴးၾကယ္ႀကီးကုိ ၾကယ္တာရာေတြထဲမွာ ထူးျခားေတာက္ပစြာ ေတြ႔ျမင္ရသလုိ အရွင္သာရိပုတၱရာလည္း သူေတာ္ေကာင္း အစားစားေတြထဲမွာ ကုိယ္က်င့္တ၇ားအရေရာ စိတ္ေန သေဘာထားအရနဲ႔ အသိဉာဏ္ပညာအရာမွာပါ ထူးခ်ြန္ေတာက္ ေျပာင္လွ ပါတယ္။

  အရွင္သာရိပုတၱရာေလာင္း(သုရုစိရေသ့)ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္အသေခၤ်နဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းကာလတုန္းက အေနာမဒႆီ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ လက္ယာေတာ္ရံ နိသဘမေထရ္ကုိ အားက်ၾကည္ညုိျပီး လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကဆုကုိ ပန္ဆင္ေတာ္မူခဲ့တာပါ။ စာေရးသူတုိ႔ရဲ့ ရွင္ေတာ္ဘုရား လက္ထက္ေရာက္ တဲ့အခါ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္ အနီးနားက ဥပတိႆရြာမွာ ရြာသူႀကီး ၀ကၤႏၱပုဏား ႀကီးနဲ႔ ရူပသာရီပုေဏးမႀကီးတုိ႔ရဲ့ သားႀကီးၾသရသ ဥပတိႆလုလင္ ျဖစ္လာျပီး ရဟန္းျပဳေတာ္မူတဲ့အခါ မယ္ေတာ္ရဲ့ အမည္ကုိ အစြဲျပဳကာ အရွင္သာရိပုတၱရာ လုိ႔ အမည္တြင္ ထင္ရွားေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။


တခုေသာ နကၡတ္ပြဲသဘင္၌ လူအမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို ၾကည့္၍ အိုေဘး နာေဘး ေသေဘးကို ေမ့ေလ်ာ့ျပီး
ေခတၱခဏ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရျခင္းပါကလားဟု သံေ၀ဂဉာဏ္ ရရွိ္ခဲ့၏။ ထိုေန႔မွာပင္ အို-နာ-ေသ လြတ္ရာ တရားရွာရန္ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ေကာလိတ (အရွင္ေမာဂၢလာန္ အေလာင္းလ်ာ) ႏွင့္ ဆရာရွာထြက္ခဲ့ေလသည္။
အစမွာေတာ့ ဥပတိႆလုလင္ဟာ မေသရာ တရားကို ရွာဖုိ႔ အတြက္ သိဥၥည္းဆရာႀကီးအထံမွာ ပရိဗုိဇ္လုပ္ျပီး ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိဥၥည္းဆရာႀကီးဆီမွာ မေသရာတရား မရွိမွန္း သိရတဲ့အတြက္ ရာဇျဂိဳဟ္ ျမိဳ့တြင္း ျမိဳံျပင္ထြက္ကာ မေသရာတရားရွာေဖြရာ ပဥၥ၀ဂၢီ အ၀င္အပါ အရွင္အႆဇိ ရဟႏၱာမေထရ္ကုိ ဖူးေတြ႔ရျပီး အက်ဥ္းမွ်ေဟာျပတဲ့ ေယဓမၼာ ေဟတုပၸဘာ၀ါ ဂါထာထက္၀က္ကုိ ၾကားနာရရုံနဲ႔ ေသာတာပန္ အရိယာ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ " "အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ အရွင္အႆဇိ ကိုျမင္၍ ထိုပုဂၢိဳလ္သ႑ာန္မွာ တရားထူးရွိမည္ ဟု အထင္ရွိသျဖင့္ ေနာက္မွ လိုက္သြားေလသည္. . အရွင္အႆဇိ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး၍ "အရွင္တို႕ဆရာသည္ အဘယ္တရားမ်ိဳးကို ေဟာပါသနည္း " ဟုေမးေလသည္. . " ငါတို႕ဆရာသည္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒုကၡခ်ဳပ္ရာႏွင့္ ထိုခ်ဳပ္ရာသို႕ ေရာက္ေၾကာင္းလမ္းမ်ားကို ေဟာေတာ္မူ၏" ဟုေျဖေတာ္မူရာ ေသာတာပန္ျဖစ္ေလသည္။ " အဲဒီေန႔မွာပဲ ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသုံးေတာ္မူရာ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကုိ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ ႏွင့္အတူ ေရာက္ရွိလာျပီး ဧဟိဘိကၡဳ အျဖစ္ကုိ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္းျဖစ္ျပီးေနာက္ ၁၅-ရက္အၾကာ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ တပိုတြဲလျပည့္ေန႔မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ဟာ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူျပီး သာ၀ကဉာဏ္ အတြက္ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူကာ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကအရာကုိ ရရွိေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
အရွင္သာရိပုတၱရာ ဟာ စၾကာ၀ဠာတုက္တစ္ေသာင္းမွာ ဘုရားရွင္က လြဲလုိ႔ ဉာဏ္ပညာအႀကီးမားဆုံးမေထရ္ျမတ္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ကမၻာလုံး မွာ ရြာခ်တဲ့ မုိးေရစက္ မုိးေရေပါက္ေတြကုိေတာင္ ေရတြက္ႏုိင္တဲ့ ပညာရွိပါတယ္။ လူျပည့္မွာရွိတဲ့ အဘိဓမၼာတရားေတာ္ေတြဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ရဲ့ ဉာဏ္ပညာႀကီးမားေတာ္မူမႈ အမွတ္သေကၤတ တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ရဲ့ အသားအေရဟာ ေရႊအဆင္းကဲ့သုိ႔ ၀ါ၀င္းေတာ္မူျပီး အဂၢသာ၀ကျဖစ္ေတာ္မူခ်ိန္မွာ သက္ေတာ္ ၃၆ ႏွစ္ခန္႔ ရွိပါျပီ။ အရွင္သာရိပုတၱရာဟာ ယခုဘ၀လုိပဲ ဘ၀သံသရာမွာ ဘ၀ေပါင္း ၅၀၀ရာ တိတိ ရေသ့ရဟန္းျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီး ရွင္ရဟန္းအျဖစ္ ေရာက္ၾကသူေတြဟာ ညီေတာ္(၃)ဦး၊ ညီမေတာ္(၃)ေယာက္ အပါအ၀င္ မေရမတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါတယ္။ အရွင္သာရိ ပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ တရားေဒသနာေတာ္ကုိ နာယူရလုိ႔ သစၥာေလးပါး သိျမင္ၾကသူေတြဟာ အဂၤုတၱရနိကာယ္က်မ္းလာ "သမစိတၱ သုတၱန္"ေဟာၾကားေတာ္မူေသာေန႔မွာပဲ နတ္ျဗဟၼာ ကုေဋတစ္သိန္း အရဟတၱဖုိလ္ဆုိက္ေရာက္ျပီး ေအာက္မဂ္ ၃-ပါးဆုိက္ေရာက္တဲ့ နတ္ျဗဟၼာေတြဆုိတာ မေရတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားပါတယ္။ ယုတ္စြအဆုံး အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ကုိ သဒၶါၾကည္ညုိရုံမွ်နဲ႔ နတ္ျပည္ေရာက္ၾကတဲ့ မိသားစုအေရ အတြက္ဟာ ရွစ္ေသာင္းမွ်ရွိေၾကာင္း ပိဋကစာေပမွာ မွတ္တမ္းတင္ေဖာ္ျပထားပါ တယ္။

အရွင္သာရိပုတၱရာဟာ ရွင္ေတာ္ဘုရားျပီးရင္ ဒုတိယအႀကီးအကဲျဖစ္တာ နဲ႔အညီ သံဃအဖြဲ႔အစည္းအေပၚမွာ အထူးေၾကာင့္က်စုိက္ျပီး၊ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူတတ္ပါတယ္။ ရဟန္းသံဃာအားလုံးေနာက္မွ ဆြမ္းခံ၀င္ပါတယ္။ ရဟန္းသံဃာအားလုံး ဆြမ္းခံၾကြသြားတဲ့အခါ ေက်ာင္းစဥ္လွည့္ကာ တံျမက္ လွည္းသင့္ရာ လွည္းက်င္းျပီး အမႈိက္က်ဳံးသင့္ရာမွာ က်ဳံးေတာ္မူပါတယ္။ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြကုိ ေနရာတက် ထားသုိကာ အျမင္မေတာ္တာေတြ ကုိလည္း ျဖဳတ္သိမ္းျပဳျပင္ေတာ္မူပါတယ္။ မက်န္းမာသူ ဂိလာနပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ ေဆး၀ါးဓာတ္စာ လုိ မလုိ ေမးေတာ္မူျပီး ရေအာင္လည္း ရွာေဖြေပးေတာ္မူပါ တယ္။ သူနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္ေတြကုိလည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခ်င္လာေအာင္ အားေပး စကားေျပာၾကားတတ္ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား ေဒသစာရီ ၾကြခ်ီေတာ္မူတဲ့အခါမွာလည္း ေနာက္ပါ သံဃာေတာ္ေတြရဲ့ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ အစ္ကုိႀကီးတစ္ဦးပမာ ေဖးမကူညီ ျဖည့္ဆည္းေပးေတာ္မူပါတယ္။

ခရီးပင္ပန္းလုိ႔ ႏြမ္းနယ္ ေညာင္းညာတက္သူ ေတြကုိလည္း ဆီ၊ နႏြင္း စတာေတြနဲ႔ ဆုပ္နယ္ျပီး သက္သာ က်န္းမာလာေအာင္ ျပဳစုတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ သံဃာေတာ္ေတြဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ကုိ မိခင္ႀကီးတစ္ဦးလုိ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳ အားကုိး တတ္ၾကပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာဟာ သာသနာေတာ္မွာ မေပ်ာ္ ပုိက္တဲ့ ရွင္ငယ္၊ ရဟန္းငယ္ေတြကုိ ေပ်ာ္ေမြ႔ေအာင္၊ ေပ်ာ္ေမြ႔တဲ့ ရွင္ ရဟန္းေတြ ကုိလည္း ပုထုဇဥ္မွ ေသာတာပန္ျဖစ္ေအာင္ ေသာတာပန္မွ ရဟႏၱာျဖစ္ေအာင္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အထပ္ထပ္ တရားေဟာျပတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိနည္းနဲ႔ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူတဲ့သူေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာေတာ့ အရွင္ သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ဟာ သံဃာေတာ္ေတြအဖုိ႔ ဖခင္ရင္းလုိ တစ္မ်ိဳး၊ ဆရာ ရင္းလုိတစ္သြယ္ အင္မတန္ ေလးစား ၾကည္ညိုဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။

သမၻာရင့္ ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ရတနာကုန္သည္တစ္ဦးဟာ စံခ်ိန္မီ အရည္ အေသြး ျပည့္ ေက်ာက္မ်က္ေကာင္းကုိ ေတြ႔ရရင္ အင္မတန္ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိး ထားတတ္သလုိ ပညာအရာမွာ အင္မတန္ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားတတ္သလုိ ပညာ အရာမွာ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ရျပီး အဂၢသာ၀က ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ ဟာလည္း အၾကားအျမင္မ်ားျပီး ဉာဏ္ပညာ ထူးခြ်န္တဲ့ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္း ကုိ ဖူးေတြ႔ရရင္ လြန္စြာ အေရးထား ျမတ္ႏုိးေတာ္မူတတ္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္မွာ ဓမၼကထိကအရာ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ ရေတာ္မူတဲ့ အရွင္ပုဏမေထရ္ ကုိေတြ႔ေတာ္မူတဲ့အခါ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္က ၀ိသုဒၶိ ၇ ပါးကုိ ေမးေတာ္မူ ပါတယ္။ အရွင္ပုဏမေထရ္က အာဇာနည္ျမင္းကတဲ့ ရထား ၇ စီးနဲ႔ ဥပမာျပဳျပီး ျပည့္စုံရွင္းလင္းစြာ ျပန္လည္ေျဖၾကားေတာ္မူပါတယ္။ အရွင္ပုဏမေထရ္ရဲ့ အေျဖ စကားကုိ နာၾကားေတာ္မူရတဲ့အခါ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္က ဒီလုိ ေမးတုိင္း အေျဖေကာင္းေပးႏုိင္တဲ့ ပညာရွင္ပုဂၢိဳလ္မ်ိဴးကုိ တစ္ေက်ာင္းထဲ အတူေနရုံမွ်နဲ႔ မေက်နပ္ႏုိင္ဘဲ ေမးလုိတဲ့ အခါတုိင္း မၾကာမတင္ မဆုိင္းမတြ အေျဖရႏုိင္ဖုိ႔ ဦးေခါင္းေပၚတင္ျပီး ေခါင္းခုနဲ႔ အျမဲရြက္ထားခ်င္တယ္လုိ႔ အမိန္႔ရွိေတာ္မူပါ တယ္။

အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ရဲ႔ သီလ သမာဓိ ပညာ ဂုဏ္သိကၡာ ေတာင္ထြတ္ေတာ္ဟာ ႀကီးက်ယ္ျမင့္မားေတာ္မူသေလာက္ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ ႏိွမ္ခ်မႈ၊ စိတ္ေနသေဘာထားႀကီးျမတ္မႈ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းႀကီကလည္း အင္မတန္ က်ယ္ ၀န္း နက္ရႈိင္းေတာ္မူလွပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ဟာ အမွတ္တမဲ့ သကၤန္းကုိင္ ေတာ္မူတဲ့ခါ သကၤန္းအစြန္းအနားက မညီမညာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါကုိ ရွင္သာမေဏျဖစ္စ ၇-ႏွစ္အရြယ္ ကုိရင္ငယ္ကေလးတစ္ပါးက ျမင္ေတြ႔သြားရာ "အရွင္ဘုရား သကၤန္းကုိ ညီညီညာညာ ၀တ္ရုံသင့္ပါတယ္ဘုရား"လုိ႔ လက္အုပ္ခ်ီျပီး ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ အဲဒီအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္က မိမိသကၤန္း မညီမညာတာကုိ သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာမွာ ေကာင္းမြန္စြာ ျပင္၀တ္ျပီး ကုိရင္ထံ ျပန္လာကာ "ဒီေလာက္ဆုိ သင့္ေတာ္ပါျပီလား"လုိ႔ ဆရာအရာမွာထားျပီး တေလး တစား တုံ႔ျပန္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ကေလးကုိ အေျခခံကာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္က"ဒီေန႔မွာပဲ သာမေဏ ျဖစ္စ ၇-နွစ္အရြယ္ ကုိရင္ငယ္ကေလးက ဆုိဆုံးမလာသည့္ျဖစ္ေစ သူေတာ္ေကာင္း ေတြရဲ့ ဆုိဆုံးမမႈမွန္သမွ်ကုိ ဦးထိပ္တင္ျပီး ခံယူပါတယ္။ ကုိယ့္အမွားကုိ ေထာက္ျပျပီး ဆုံးမသြန္သင္တတ္သူဆရာကုိ ေရႊအုိးကုိ လက္ညွိဳးထုိး ညႊန္ျပ ေပးသူလုိ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားျပီး ဆည္းကပ္ပါတယ္"လုိ႔ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ကာ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ ႏွလုံးသားဆုိတာ ၀ါးရုံပင္ျမင့္ျမင့္ ႀကီးေတြလုိပဲ အထက္ကုိ ပုိျမင့္မားေလ ေအာက္ကုိ ပုိမုိညြတ္ကုိင္းေလ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ႏွလုံးသားမ်ိဳး ရွိေတာ္မူခဲ့လုိ႔လည္း အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ ျမတ္ႀကီးဟာ ရွင္ပ႑ိတ၊ ရွင္သုခ၊ ရွင္တိႆ စတဲ့ ၇-ႏွစ္အရြယ္ သားတပည့္ ရဟႏၱာ ကုိရင္ငယ္ေလးေတြရဲ့ အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးအားကုိးထုိက္တဲ့ ဥပဇ်ၥယ္ ဆရာ ဖခင္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့တာပါ။ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ့ ႏွလုံးသား ပင္လယ္ျပင္ႀကီးဟာ ေမတၱာေရထုႀကီးနဲ႔ အတုိင္းအဆမရွိ က်ယ္ေျပာနက္ရႈိင္းေတာ္မူသလုိ သူတစ္ထူးရဲ့ ေက်းဇူးတရားကုိ သိေတာ္မူတတ္ျခင္းဆုိတဲ့ လိႈုင္းတံပုိးေတြကလည္း လြန္စြာႀကီးမားမ်ားျပားလွ ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္က သာ၀တၳိျမိဳ႔မွာ "ရာဓ"အမည္ရတဲ့ ပုဏားအုိႀကီးတစ္ဦးဟာ အထီးက်န္မြဲ သူဆင္းရဲျဖစ္တာမုိ႔
ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ ရဟန္းေတာ္ေတြကုိ မွီျပီး ေနထုိင္ရပါတယ္။ ပုဏားႀကီးက ရဟန္း၀တ္လုိေပမယ့္ ရဟန္းေတာ္ေတြက "အသက္အရြယ္ႀကီးျပီး ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြ ထိန္းသိမ္းႏုိင္မယ္ မထင္တာနဲ႔" စားစရာ၊ ေနစရာနဲ႔ ၀တ္စရာေတြ ေပးၾကေပမယ့္ ရဟန္းျပဳမေပးၾကဘူး၊ ရဟန္းျပဳ ခ်င္ေပမယ့္ ျပဳခြင့္မရတဲ့ ရာဓပုဏားႀကီးဟာ တစ္ေန႔တျခား ႀကုံလွီပိန္ခ်ံဳးလာ ပါတယ္။ တစ္ေန႔ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ေတြ႔ေတာ္မူလုိ႔ ပုဏားႀကီးရဲ့ အျဖစ္ကုိ စုံစမ္း ေမးျမန္းသိေတာ္မူတဲ့အခါ သံဃာအားလုံးကုိ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲ စုေ၀းေစျပီး ရွင္ေတာ္ဘုရားက"ဘယ္သူဟာ ဒီရာဓပုဏားႀကီး ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်းဇူးကုိ အမွတ္ ရၾကသလဲ"လုိ႔ ေမးေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒီအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္က"တပည့္ေတာ္ ရာပုဏားႀကီးရဲ့ ေက်းဇူးကုိ သတိရပါေၾကာင္း"ေလွ်ာက္ထားေတာ္မူပါတယ္။ ရွင္ေတာ္ဘုရားက "ဘယ္လုိေက်းဇူးျပဳဖူးသလဲ"လုိ႔ ထပ္ဆင့္ေမးေတာ္မူတဲ့အခါ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္က "တပည့္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္က သူ့အိမ္ေရွ့မွာ ဆြမ္းခံရပ္ေတာ့ ဆြမ္း တစ္ဇြန္း ေလာင္းလွဴဖူးပါတယ္။ အဲဒီေက်းဇူးကုိ တပည့္ေတာ္ မေမ့ပါဘူးဘုရား" လုိ႔ ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားေတာ္မူပါတယ္။ "ေအး…. ခ်စ္သားလုိ ေက်းဇူးသိ တတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရွိပါလွ်က္ ဒီပုဏားႀကီး ဘာျဖစ္လုိ႔ ရဟန္းအျဖစ္ကုိ မရႏုိင္သ လဲ"လုိ႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အခါ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ဟာ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခြင့္ပန္ျပီး ရာဓပုဏားႀကီးကုိ ရဟန္းျပဳေပးေတာ္မူပါတယ္။

ရဟန္းျပဳေပးေတာ္မူျပီးေနာက္ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ဟာ ရာဓရဟန္းႀကီးကုိ ေနာက္ပါရဟန္းအျဖစ္ မိမိသြားေလရာကုိ ေခၚေဆာင္ေတာ္ မူကာ မိမိအတြက္ ရရွိတဲ့ ဆြမ္းေကာင္း ေနရာေကာင္းနဲ႔တကြ အဆုံးအမ ၾသ၀ါဒ ေတြကုိ မျပတ္ေပးသနားေတာ္မူျပီး ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူတာမုိ႔ မၾကာခင္မွာပဲ ရာဓပုဏားႀကီးဟာ ရဟန္းကိစၥျပီးလုိ႔ ဧတဒဂ္ရ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ "တစ္လုပ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူး"ဆုိတဲ့ ဥဒါန္းစကားေလးဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ရဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းႏွလုံးသားက စတင္ေပါက္ဖြား လာခဲ့ရတာပါ။

သူတစ္ထူးရဲ့ ေက်းဇူးကို သိေတာ္မူတတ္ရာမွာ စံခ်ိန္တင္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ဟာ မိမိကုိ ေလာကုတၱရာ အသိဉာဏ္ရေအာင္
ေက်းဇူးျပုေတာ္မူခဲ့တဲ့ အရွင္အႆဇိမေထရ္ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ ေန႔ညဥ့္မျပတ္ သတိရေတာ္မူတတ္တာမုိ႔ က်ိန္းစက္ေတာ္မူတဲ့အခါတုိင္း အရွင္အႆဇိမေထရ္ သီတင္းသုံးေတာ္မူရာ အရပ္ကုိ ရွိခုိးျပီး အရွင္ျမတ္ရွိေတာ္မူရာဘက္ကုိ ဦးေခါင္း ျပဳကာ တစ္ဘ၀တာလုံး သက္၀င္လႈပ္ရွားေနျပီး ေနာက္ဆုံး ပရိနိဗၺာန္၀င္စံကာနီး ၀မ္းေသြးသြန္တဲ့ ေ၀ဒနာေတြ ဖိစီးေနတဲ့ၾကားက မယ္ေတာ္ရူပသာရီ ပုေဏး မႀကီးရဲ့ ေမြးေက်းဇူးကုိ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္၊ ဖုိလ္ဉာဏ္နဲ႔ အေက်အလည္ ေပးဆပ္ျပီးမွပဲ ရပ္တံ့သြားေတာ္မူပါတယ္။

သူတစ္ပါးကုိ မိမိက အရင္ဦးေအာာင္ ေက်းဇူးျပဳျခင္း၊ သူတစ္ပါးတုိ႔ ျပဳခဲ့ ဖူးေသာ ေက်းဇူးကုိ တုံ႔ျပန္သိတတ္၊ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းဆုိတဲ့ ေရႊေရာင္လႊမ္းတဲ့ ဒီအက်င့္ျမတ္ေတြဟာ သူေတာ္ေကာင္းႏွလုံးသားဆုိတဲ့ ပတၱျမားရတနာကုိ ရႈမျငီးႏုိင္ေအာင္ ပုိမုိတင့္တယ္ေတာက္ပေစပါတယ္။
အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ဟာ ဉာဏ္ပညာအရာမွာ ဧတဒဂ္ရသ လုိ(အကယ္၍ ေပးအပ္ရုိးထုံးစံသာရွိမယ္ဆုိရင္)သည္းခံျခင္းအရာ မွာလည္း ဧတဒဂ္ရေတာ္မူႏုိင္ပါတယ္။ အမ်က္ေဒါသမရွိ၊ မာန္မာနကင္းေတာ္ မူတဲ့ေနရာ မွာ အရွင္ျမတ္ကုိ ဘယ္သူမွ လုိက္လုိ႔မမွီႏုိင္ပါဘူး။ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ ဟာ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးပမာ သည္းခံႏုိင္သူျဖစ္သလုိ ေျခသုတ္ပုဆုိး ေျမြစြယ္ က်ိဳးနဲ႔ ဦးခ်ိဳက်ိဳးတဲ့ႏြားလားပမာ မာန္မာကင္းသူလည္း ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ ေတာင္းရမ္းစားသူ ဒြန္းစ႑ားရဲ့ သားတစ္ဦးလုိ မိမိကုိယ္ကုိ နွိပ္ခ်တဲ့ စိတ္ထား လည္း ရွိေတာ္မူပါတယ္။

အပူအရႈပ္နဲ႔ လူလုပ္ေနၾကတဲ့ အႏၶပုထုဇဥ္ေတြဟာ ေဘးဒုကၡအပူေတြ၊ ျပႆနာအရႈပ္ေတြကုိ ဖန္တီးျပီး အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ စြပ္စြဲရန္ လုပ္တတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘာမွမတုံျပန္ဘဲ သည္းခံတတ္သလုိ တစ္ခါတစ္ရံ က်ေတာ့ တည္ျငိမ္ရဲ၀ံ့စြာ ေျဖရွင္းတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ဆုိရင္ ရွင္ေတာ္ဘုရားထံ မဟုတ္မတရား စြပ္စြဲတုိင္ၾကားခဲ့တဲ့ ရဟန္းငယ္တစ္ပါး ေၾကာင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ဟာ သံဃပရိသတ္အလယ္မွာ မိမိရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ ရဲရဲေတာက္ ထုတ္ေဖာ္ေလွ်ာက္ ထားခဲ့ပါတယ္။ အရွင္ျမတ္ရဲ့ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကုိ ၾကားနာရတဲ့အခါ ပုထုဇဥ္ ရဟန္းေတြဟာ မ်က္ရည္မဆည္ႏုိင္ျဖစ္ၾကရျပီး ၊ ရဟႏၱာအရွင္ျ္မတ္ေတြက ဓမၼ သံေ၀ဂ ရေတာ္မူၾကပကါတယ္။ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးကေတာ့ မခံႏုိင္ေတာ့တဲ့ အဆုံး ၉-ႀကိမ္၊၉-ခါ တုန္လႈပ္ခဲ့ရပါတယ္။

ဒီလုိ ဂုဏ္သတင္းပ်ံ့ေမႊးေတာ္မူတဲ့ မေထရ္ျမတ္ရဲ့ အေၾကာင္းကုိ အယူ၀ါဒ မတူသူ ပုဏားတစ္ဦးက ၾကားသိရတဲ့အခါ မယုံၾကည္တာမုိ႔ ဆြမ္းခံ၀င္ေနတဲ့ အရွင္ျမတ္ရဲ့ ေနာက္က လုိက္သြားျပီး အရွင္ျမတ္ရဲ့ ေက်ာကုန္းအလယ္ကုိ လက္၀ါးနဲ႔ ျပင္းထန္စြာ ရုိ္က္ႏွက္ပုတ္ခတ္ပါတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ဟာ" ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔ေတာင္ လွည့္ၾကည့္ေတာ္မမူဘဲ ၾကြျမဲၾကြေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခါ ရုိက္ႏွက္လုိက္မိတဲ့ ပုဏားဟာ ေနာင္တတရားနဲ႔ ပူေလာင္လာျပီး" သည္းခံျခင္းဂုဏ္နဲ႔ ျပည့္စုံေတာ္မူတဲ့ အရွင္ျမတ္ဟာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းပါေပ စြ" လုိ႔ ၾကည္ညုိေတာ္မူကာ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ရဲ့ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ၀ပ္စင္းျပီး" အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္အား သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ"လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ မေထရ္ျမတ္က "ဒါဟာ ဘာလဲ"လုိ႔ ေမးေတာ္မူတဲ့အခါ "တပည့္ေတာ္ စပ္းသပ္လုိတာနဲ႔ အရွင္ဘုရားကုိ ရုိက္နွက္မိတာပါဘုရား"လုိ႔ ပုဏားက ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ "ရွိပါေစ၊ သင့္ကုိ ငါ သည္းခံပါတယ္"လုိ႔ အရွင္သာရိပုတၱ ရာက မိန္႔ၾကားေတာ္မူတဲ့အခါ ပုဏားဟာ အရွင္ျမတ္ကုိ ေနအိမ္သုိ႔ ရုိေသစြာ ပင့္ေဆာင္ျပီး ဆြမ္းလုပ္ေက်ြးပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တျခားလူေတြဟာ စိတ္ဆုိးျပီး "ဒီပုဏားဟာ အျပစ္မရွိတဲ့ ငါတုိ႔ရဲ႔အရွင္ျမတ္ကုိ ရုိက္တယ္၊ သူ႔ကုိ ဆုံးမရမယ္၊ ဒီေနရာမွာပဲ ေသေအာင္သတ္မယ္"လုိ႔ တုတ္ဓား စတာေတြကုိင္ျပီး ပုဏားရဲ့အိမ္တံခါး၀မွာ စုေ၀းေနၾကတယ္။ ဆြမ္းကိစၥျပီးတဲ့အခါ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ဟာ ပုဏားကုိ သပိတ္ အကုိင္ခုိင္းျပီး အိမ္က ထြက္ေတာ္မူလာတယ္။ လူအုပ္ကုိ ေတြ႔တာမုိ႔" ဒကာတုိ႔ အဲဒါက ဘာသေဘာလဲ"လုိ႔ ေမးျမန္းတဲ့အခါ "အရွင္ဘုရားကုိ ရုိက္ႏွက္တဲ့ ဒီပုဏားမုိက္ကုိ ဆုံးမေပးၾကမလုိ႔ပါဘုရား"လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ "ဒကာတုိ႔ ဒီပုဏားက သင္တုိ႔ ရုိ္က္တာမဟုတ္ ငါ့ကုိရုိက္တာျဖစ္တယ္။ အခု ဒီပုဏားက ငါ့ကုိ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ျပီးျပီ။ သင္ဒကာတုိ႔ အိမ္ျပန္ၾက"လုိ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာက တုိက္တြန္းျပီး ပုဏားကုိလည္း အိမ္ျပန္ေစကာ ေက်ာင္း ေတာ္ကုိ ျပန္ၾကြလာေတာ္မူပါတယ္။ သည္းခံျခင္းတရားနဲ႔
သူေတာ္ေကာင္းနွလုံးသားဆုိတာ " ေရကန္နဲ႔ၾကာ" လုိပါပဲ။ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ အလွဆင္ေပးေနတဲ့ အရာေတြပါ။

သူေတာ္ ေကာင္းႏွလုံးသားဆုိတဲ့ ေအးျမၾကည္လင္တဲ့ ေမတၱာေရစင္ေၾကာင့္ တည္ျငိမ္ လွပတဲ့ ခႏၱီၾကာပန္းေတြ ပြင့္လန္းလာသလုိ၊ ခႏၱီၾကာ၀န္းေတြရဲ့ တည္ျငိမ္လွပမႈ အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္လည္း သူေတာ္ေကာင္း ႏွလုံးသားဆုိတဲ့ ေရကန္ဟာ ပုိမုိထည္ ၀ါ က်က္သေရျဖာ လွပလာရပါတယ္။
ဉာဏ္ပညာကုိ ျမတ္ႏုိးျပီး အဆုံးအမတရားကုိ ဦးထိပ္ထားတတ္ေသာ၊ သူတစ္ထူးေက်းဇူးတရားကုိ သိမွတ္ေပးဆပ္တတ္ေသာ၊ အမ်က္မပါ မာနမရွိ ပကတိ သည္းခံတတ္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းႏွလုံးသားပုိင္ရွင္ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးဟာ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၈-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ဖြားရာဇာတိ နာလကရြာမွာ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
သက္ေတာ္(၈၀)၀ါေတာ္(၄၄)၀ါအတြင္း သတၱေလာကရဲ့ အက်ိုးစီးပြားကုိ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူရင္း မေထရ္ျမတ္ ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္တဲ့ တရားေတာ္ေတြဟာ နိကာယ္ငါးရပ္၊ ပိဋကတ္ေတာ္မွာ အင္မတန္မ်ားျပားေတာ္မူ လွပါတယ္။ ပဋိသမၻီဒါမဂ္ပါဠိေတာ္၊ မဟာနိေဒၵသပါဠိေတာ္၊ စူဠနိေဒၵသပါဠိေတာ္ ေတြဟာ က်မ္းစာအေနနဲ႔ ထင္ရွားျပီး သာရိပုတၱေထရ ဂါထာေတာ္ေတြဟာ "ကုိယ္တုိင္ေရး ေထရုပၸတၱိက်မ္းစာ "ျဖစ္သလုိ " တရားဟင္းေလးအုိးႀကီး" လုိ႔လည္း ဓမၼရသစုံလင္စြာ ပါ၀င္ေတာ္မူပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္က ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ အနီးမွာရွိတဲ့ အရွင္အာနႏၵာကုိ "အာနႏၵာ သူတစ္ပါးေတြက သာရိပုတၱရာကုိ နွစ္သစ္ၾကည္ညုိၾကတယ္၊ သင္ကေကာ သာရိ ပုတၱရာကုိ ႏွစ္သစ္သေဘာက်ရဲ့လား"လုိ႔ ေမးေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခါ အရွင္ အာနႏၵာဟာ" ဒီေန႔ ဇမၺဴဒိပ္ကြ်န္းရဲ့ အလံတံခြန္သဖြယ္ျဖစ္တဲ့ သေျပပင္ႀကီးကုိ လႈပ္ခါျပရေတာ့မယ္၊ ဒါမွမဟုတတ္ တိမ္တုိက္ၾကားထဲက လျပည့္၀န္းႀကီးကုိ ထုတ္ေဆာင္ျပရေတာ့မယ္"ဆုိျပီး ၀မ္းသာရႊင္ျပစြာနဲ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ့ သူေတာ္ေကာင္းဂုဏ္ရည္ ၁၆ မ်ိဳးကုိ ထုတ္ေဖာ္ေလွ်ာက္ထားေတာ္မူပါတယ္။ ျပီးမွ နိဂုံးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ "ျမတ္စြာဘုရား၊ ေလာကမွာ လူဖ်င္းလူအ၊ စိတ္ယုတ္ မာရွိသူ၊ မုိက္လုံးႀကီးသူ၊ ရူးသြပ္ေနသူမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူမဆုိ အရွင္သာရိ ပုတၱရာကုိ ႏွစ္သက္ၾကည္ညုိၾကၽမွာပါဘုရား"လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားလုိက္ပါတယ္။

စာေရးသူလည္း အရွင္အာနႏၵာရဲ့ တန္ဖုိးႀကီးေလးျမတ္လွတဲ့ ဒီမွတ္ခ်က္မိန္႔ခြန္း ေတာ္နဲပပဲ တုႏႈိင္း၍မမီတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းဂုဏ္ရည္ပုိင္ရွင္ ပညာအရာ ဧတဒဂ္ရ အဂၢသာ၀က မေထရ္ျမတ္္ႀကီးကုိ ေလးျမတ္ေကာ္ေရာ္ရွိခုိး ပူေဇာ္လုိက္ပါတယ္။



က်မ္းကုိး
၁။ အဂၤုတၳိဳရ္အ႒ကထာ (ပထမတြဲ)
၂။အပါဒါန္အ႒ကထာ(ပထမတြဲ)
၃။ ဓမၼပဒ အ႒ကထာ(ပ+ဒု)
၄။သံယုတ္ အ႒ကထာ(ဒုတိယတြဲ)
၅။ မူလပဏာသ အ႒ကထာ(ဆ႒မတြဲ)
၆။မဟာဗုဒၶ၀င္က်မ္း(ဆ႒မတြဲ)

For English Version :

Venerable Sariputra & Venerable Moggallana

Venerable Sariputta and Venerable Moggallana were the two chief disciples of the Buddha. They belonged to two rich Brahmin families. As laymen Sariputta was named Upatissa and Moggallana was named Kolita. They were very close friends.

As rich young men they enjoyed life, going to carnivals, theatres and other places providing entertainment. However they gradually began to feel that the happiness they got from these forms of entertainment is not real happiness. So they began to search for a higher kind of happiness. They went to a famous religious teacher called Sanjaya and studied under him.

One day Upatissa saw Venerable Assaji, one of the first five ascetics who became monks, going round begging for alms. Upatissa was very pleased with the outward behaviour of Venerable Assaji. So he waited for an opportunity and asked Venerable Assaji about his teacher and the doctrines he followed. Venerable Assaji was a new monk. Therefore he explained briefly the Dhamma he knew and about the teacher whom he followed.
“My teacher is the Buddha. He speaks about the arising of all things. He explains the causes that lead to this arising and explains also how these things that have arisen come to an end.”

Uptissa at once understood the true meaning of the teaching (Dhama) and the greatness of the teacher (Buddha). He was so please that he hurried to meet his friend Kolita to inform him about teaching and the teacher.Both Upatissa Kolita Wanted to become disciples of the Buddha. They informed their teacher and became monks under Gutama, the Buddha. After becoming monks Upatissa was known as sariputta and kolita as Moggallana. They Practised the Dhamma under the guidance of the Buddha and soon became noble saints, Arahants. The Buddha himself declared these two venerable monks, Sariputta and Moggallana, as his two chief disciples.

Both of them were ideal monks possessing great wisdom and compassion. They set an example for other monks by perfecting virtue (sila), concentration (samadhi) and wisdom (panna). They cared for other monks and looked after them. Both of them helped to spread the Dhamma.

Venerable Sariputta was a very methodical monk. He was always concerned about cleanliness. He swept and kept his dwelling place clean and neat. He was an extremely grateful and respectful monk. Before going to sleep at night he used to find out the direction in which Venerable Assaji would be, and then clasp his hands and worship that direction as a mark of respect to his first teacher who taught him the Buddha-Dhamma. Though he was one of the two chief disciples he took advice given even by very junior monks. One day a novice advised him pointing out that he had not worn the robe properly. Venerable Sariputta very humbly accepted the advice and immediately draped the robe properly. He was so thorough with the Dhamma that he was known as the Commander-In-Chief of the Dhamma (Dhammasenapati). Before he passed away he preached to his mother who was a very strong follower of Brahmanism and converted her to Buddhism. -

Venerable Moggallana was very well known for his ability to perform miracles. Through this ability he made many converts. Along with Venerable Sariputta he guided the monks and helped to maintain unity among them. Both of them passed away before the Buddha.